Hoe breek je los van afhankelijkheid

Ik zit behoorlijk in mijn hoofd. Overal is afleiding om maar niet te voelen. Social media. Druk op het werk. Rennen, vliegen voor het gezin. En dan ook nog als het effe kan, feesten beesten, want ik ben toch zo oud nog niet.  Ik wil niet het gevoel hebben dat ik iets mis loop. En als alleenstaande ouder zijn er maar een paar weekenden ik er zonder kinderen op uit kan. En daar wil ik dan optimaal gebruik van maken.

Nu ik weer vrijgezel ben en er op uit behoor te gaan volgens vrienden, luister ik dus gehoorzaam. Maar eerlijk, voor mij voelt het nu enkel als een manier om mijn pijn en eenzaamheid niet te hoeven voelen. Want ben ik thuis aan het Netflixen, dan wordt ik geconfronteerd met het gemis van intimiteit en samen zijn, die ik koesterde tijdens het kijken naar onze serie. Chillen is er niet meer bij. In mijn eentje kijk ik geen tv. Dus het moment dat de clubs weer open mochten, ging ik er op uit.

Leuk, want mijn oude party crew zou ook aanwezig zijn op het feest. Maanden elkaar niet gesproken en iedereen vroeg natuurlijk: ‘he, wat hoor ik nou, jij niet meer samen..? Hoe dat zo?’  Ik: ‘Ja, euh, geen idee eigenlijk’. Pijnlijk en ongemakkelijk, want ik kan het gewoon niet uitleggen. Mijn afleidingstactiek om er stoer alleen op uit te gaan om hem te vergeten, bleek dus helemaal niet te werken. En dat weet ik natuurlijk ook wel. Altijd maar door gaan, niet stilstaan bij hoe je je voelt op dit moment en waarom iets is zoals het is, gaat je vroeg of laat opbreken.

Want het is niet de persoon die ik moet loslaten, maar het probleem in mijn binnenwereld.

Er gaan dan ook veel vragen door mijn hoofd. Zoals wanneer vecht je nu voor iemand? Hoe betekenisvol moet een verbinding en de intimiteit in een relatie zijn, zodat het langdurig slaagt? Ik dacht gelukkig te zijn. Oprechte geluk momenten bestonden voor mij uit hardop lachen, in zijn armen wakker worden, lol hebben met elkaar tijdens gemeenschappelijke interesses en intieme momenten. Maar het is gewoon niet voldoende om van elkaar te houden. Ik moet ook van mezelf houden. Mezelf accepteren voor wie ik echt ben.

Concessies

Misschien inderdaad heb ik mijn angst dat hij mij niet nodig heeft onder het tapijt geschoven. Want hij had overduidelijk een zelfvertrouwen in zijn werk en toekomstplannen, wat hij met een sexy charisma uitstraalde.

Met als gevolg ik aan deze innerlijke kracht van mijn vriend mij begon op te trekken. Hierdoor ervaarde hij wellicht een irritatie en om mij geen pijn te doen heeft hij dit goed verborgen gehouden. Daarnaast verviel ik onbewust in mijn oude patroon van concessies doen. Mijn eigen behoeften, dromen en wensen durfde ik niet te delen en zette ik aan de kant om hem tevreden te houden. Juist omdat we allebei willen dat een relatie slaagt.

Misschien lijkt het zelfs wel een beetje op verlating- en bindingsangst.

Ik wil niet afgewezen worden, hij wil zijn vrijheid. Het aantrekken en wegduw tafereel zoals veel boeken over schrijven. Want een patroon in mijn leven lijkt wel het aantrekken van emotioneel niet beschikbare mannen. En bam, daar valt de deksel op mijn neus. Want je omgeving is een spiegel van je zelf. Ik ben dus emotioneel niet beschikbaar.

Mannen deugen niet

Uiteindelijk toen hij besloot de stekker uit onze relatie te trekken zogenaamd uit voorzorg om mij niet te teleurstellen in de toekomst, vocht ik dan ook niet voor onze relatie. Tot op de dag van vandaag vraag ik mij wel spijtig af; ‘wanneer vecht je dan wel voor een relatie?’ Want van jongs af aan ben ik gewend om me niet te laten kennen. Krachtig en zelfstandig te zijn. Opgevoed met ‘mannen deugen niet’, ‘zorg voor jezelf’ etc.

Voor mij kwam onze relatie breuk een beetje out of the blue. Vooral omdat we het weekend daarvoor nog een gezellig feestje met vrienden en elkaar hadden. En het komende weekend een romantische paar dagen weg zouden gaan in verband met mijn verjaardag. Ik voelde me verbaasd en afgewezen toen hij telefonisch zijn besluit deelde. Dat voelde natuurlijk helemaal niet fijn en automatisch trok ik mijn oprolbare muur omhoog.

Door gekrenktheid kwam ik in een bevries- en vluchtmodus. De muur was natuurlijk een beschermende illusie, want geraakt was ik wel degelijk. Ik vluchtte door het gesprek niet aan te gaan. Mijn welbekende innerlijke criticus was in mijn oor aan het fluisteren; ‘hij is je niet waard, je verdient beter, je red het wel alleen’.  En zonder dat een van ons twee zijn best deed, was het van het ene in het andere moment over. Onder stress reageert je brein snel volgens je oude patronen en overtuigingen.

Onvervulde behoeftes

Ook al mistte ik inderdaad op energetisch en spiritueel niveau een bepaalde verbinding en een oprechte toenadering vanuit een toekomstvisie. Toch hoopte ik stiekem dat hij de weken na de breuk, mijn onvervulde verlangens als een prins op een wit paard vol berouw en spijt kwam vervullen. Ik wilde niets liever dan bij hem zijn. Want met hem,

• kan ik mij pas ontspannen.
• voel ik mij gelukkig
• ervaar ik weer een doel in mijn leven.

Allemaal tekenen van emotionele afhankelijkheid. Dat gevoel van leegte oftewel dat ‘hem missen’ betreft de positieve gevoelens ik heb weggeven en tot me heb genomen om in mijn kracht te kunnen staan. Hij voelde zich wellicht afhankelijk, omdat hij zich moest aanpassen aan mij. Misschien had hij wel gewild dat ik voor hem en ons had gevochten? Had ik het niet zonder slag of stoot voorbij moeten laten gaan? En tegelijkertijd denk ik; maar wat is het nut als hij onbereikbaar is en er niet is voor mij? En de cirkel is weer rond.

De relatie met mijn vader heeft er natuurlijk iets mee te maken. Ik geloof erin dat we ons afhankelijk maken aan partners en relaties in ons huidige leven om een oude pijn van vroeger te verhullen. Mijn vader bijvoorbeeld is er emotioneel nooit voor mij geweest. Hij was niet beschikbaar als ouder, papa of vriend. En heeft mij meerdere malen verlaten. Het is die pijn van de toen door mij aangenomen overtuiging: ‘ik ben niet goed genoeg’.

De beschikbaarheid ik van mijn vader wenste als kind, zoek ik dan in liefdes partners, zoals de theorie uit studieboeken mij verteld. Naast het feit ik sterk moest zijn om de pijn en trauma’s van mijn ouders te dragen, zette ik mijzelf altijd in de schaduw. Heel herkenbare vicieuze cirkel is niet kwetsbaar durven zijn en daardoor mezelf op de tweede plek zetten. Gezien je je eigen werkelijkheid creëert blijf ik door dit gedrag in het zelfde kringetje rond dansen en bevestigd mijn realiteit mijn diep verborgen angst van afwijzing keer op keer weer.

Loslaten

Zo lang ik deze onderliggende innerlijke oorzaken niet los laat, kan het altijd een intieme relatie of vriendschap in de weg staan. Los breken uit die afhankelijkheid is niet makkelijk. Ik weet dat als deze relatie niet ment-to-be is en ik hem moet los laten, bijvoorbeeld ook om een nieuwe partner niet in de weg te staan. Toch zorgt mijn ego ervoor dat ik me tijdens gepassioneerde seks weer even geliefd voel. De winst die ik hier uit haal is een kortdurende bevrediging. En mijn innerlijke saboteur werkt er gewoon aan mee. ‘Ah, ja ik weet wat ik doe’. Ik mag toch ook genieten’, ‘nee, ik verwacht niets’.

Op een hoogtepunt na dan, die mijn angst voor alleen blijven maskeert.

Ondertussen weet ik dat het ego een sluier is voor mijn illusies; ‘ik mag er niet zijn of ik ben niet goed genoeg’ en dat een oppervlakkige verbintenis een pleister op een wond is. Het is tijd dat die wond mag herstellen. En dat begint met eerlijk zijn naar mezelf. Ik mis o.a. de positieve gevoelens zelfwaardering, zelferkenning en zelfliefde . Niet alleen in liefdesrelaties, maar ook in familiare- en werk gerelateerde relaties, zijn er personen die mij dierbaar zijn en mij een spiegel van negatieve- en positieve triggers voorhouden. Dit zijn de momenten zelf saboterende gedrag zichtbaar is. De leegte opvullen met een andere leuke vent heeft dus geen nut. Mijn ervaring leert mij dat weer in verbinding komen met je Hogere Zelf en intuïtie via zelfcompassie, de helderheid brengt die jij zoekt. Om weer vanuit je hart te kunnen leven volgens jouw voorwaarden, wordt wat loslaat werk van je gevraagd. Maar je hoeft het niet alleen te doen.

Ondertussen heb ik zelf ook het transformatie traject van MunayQi inwijdingen en healing afgerond. Door meer geloof in mijzelf ervaar ik rust. Ik kan prima alleen zijn met me, myself and I. Er is ruimte gekomen voor overgave en vertrouwen. Want vechten tegen of vluchten voor wat is, heeft geen zin. Ik besef dondersgoed ik de regie wel heb in het vasthouden of loslaten van deze afhankelijke verbinding.

Mijn Ego is bang voor verlies. Niet Ik.

Ik weet nu ‘houden van’ hoort onvoorwaardelijk te zijn, zonder het aanvullen van elkaars tekorten. Daarvoor moet je zelfstandig in je kracht kunnen staan zonder oude ballast die jou afhankelijk maakt van anderen. Wil jij je niet meer tegen laten houden in het creëren van je droomleven. Ik weet hoe.

https://go.oncehub.com/JacquelineBrandes

Veel liefde, wijsheid en geluk

Jacqueline Brandes